ترانه کاروان
اثر استاد بنان
گل های رنگارنگ برنامه شماره 217
شعر از رهی معیری
همه شب نالم چون نی که غمی دارم
دل و جان بردی اما نشدی یارم
با ما بودی بی ما رفتی چون بوی گل به کجا رفتی
تنها ماندم تنها رفتی چون کاروان رود
فغانم از زمین بر آسمان رود دور از یارم خون می بارم
فتادم از پا به ناتوانی اسیر عشقم چنان که دانی
رهائی از غم نمی توانم تو چاره ای کن که میتوانی
گر ز دل برآرم آهی آتش از دلم خیزد
چون ستاره از مژگانم اشک آتشین ریزد
چون کاروان رود فغانم از زمین بر آسمان رود
دور از یارم خون می بارم نه حریفی تا با او غم دل گویم
نه امیدی در خاطر که تو را جوبم ای شادی جان سرو روان
کز بر ما رفتی از محفل ما چون دل ما سوی کجا رفتی
تنها ماندم تنها رفتی چو ن بوی گل به کجا رفتی
به کجائی غمگسار من فغان زار من بشنو باز آ
از صبا حکایتی از روزگار من بشنو
باز آ باز آ سوی رهی چون روشنی از دیده ما رفتی
با قافله باد صبا رفتی تنها ماندم تنها ماندم
